​Móttakandi og sendandi

Ef við gefum okkur að barn sé sendandi þá leitar barn til móttakanda (foreldris) þegar því langar til einhvers, upplifir óþægindi eða er í uppnámi. Barnið vill þá tjá sig til að koma jafnvægi aftur á líðan sína. Þá verður móttakandi að leggja sig fram við að hlusta á barnið og reyna að skilja hvað það á við. 

 

Ef við gefum okkur að barnið sé svangt og vilji koma þeim skilaboðum áleiðis er ekki víst að það segi það hreint út heldur mögulega spyr barnið hversu langt sé í matinn. Þá ætti foreldrið ekki að setja út á óþolinmæði barnsins heldur spyrjast fyrir hvers vegna það sé að bíða eftir matnum. Virk hlustun snýst því í grunninn um að tryggja að móttakandi skilji skilaboð sendandans á sama hátt og ætlunin var. Þá er mikilvægt að spyrja og ræða málin ef eitthvað er óljóst svo hægt sé að koma í veg fyrir misskilning. 

 

Í virkri hlustun er mikilvægt að leggja ekki dóm á skoðun eða tilfinningar barnsins heldur taka því með opnum örmum og hlusta án þess að spyrja, gefa barninu ráð eða leggja sitt mat á gjörðir barnsins. Virk hlustun sýnir að foreldri hafi áhuga á því sem barnið er að segja en hún vekur einnig traust hjá sendanda skilaboðana. Við virka hlustun er mikilvægt að foreldrar gefi sér tíma til að hlusta af einlægni á börnin sín. Einnig er gott að viðurkenna tilfinningar barnsins óháð eigin tilfinningum og skoðunum um hvernig hlutirnir „eigi að vera”.